Το τέλος του ατέλειωτου νανουρίσματος

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου

Αυτή την περίοδο ολόκληρη η χώρα και σε όλα τα επίπεδα βιώνει με οδύνες το τέλος του μεταπολιτευτικού της μύθου.
Η Ελλάδα ναυάγησε στο βούρκο της διαφθοράς, της πατρωνίας, της κοινωνικής και ατομικής αλλοτρίωσης και του εφήμερου ευδαιμονισμού. Ο μύθος της ισχυρής, ευρωπαϊκής χώρας και της συνεκτικής, δημιουργικής κοινωνίας έσκασε σαν φούσκα και πλημμύρισε τις συνειδήσεις ακόμη και των πλέον ξεδιάντροπων αμοραλιστών.

Η Ελλάδα αποτελεί σήμερα μια τραγική κρατική και κοινωνική οντότητα εντός του Δυτικού συστήματος, ένα μαύρο πρόβατο, στο οποίο ελάχιστοι ποντάρουν κεφάλαια και ελπίδες για αμοιβαία επικερδείς σχέσεις. Η σημασία (αξία) της χώρας διαρκώς υποβαθμίζεται διεθνώς, και ουδείς φαίνεται διατεθειμένος να παρέμβει λυτρωτικά για να αμβλύνει το σύγχρονο δράμα της Ελλάδας.

Ο κόσμος άλλαξε τα τελευταία 15 χρόνια κατά τα οποία η ηγεσία απέτυχε να αναπροσδιορίσει το ρόλο και τη δυναμική της χώρας σε περιφερειακό και διεθνές επίπεδο. Το πελατειακό σύστημα, γεννήτορας της κοινωνικής παθογένειας και στρεβλωτής της φιλελεύθερης δημοκρατίας παράλληλα, πέτυχε να προσφέρει ένα ατέλειωτο νανούρισμα στα ευρύτερα κοινωνικά στρώματα, τα οποία εγκλωβισμένα στα δίκτυα της πατρωνίας, του κομματισμού, του δημοσιο-υπαλληλισμού και της τηλεόρασης, απώλεσαν κάθε είδος ορθολογικά ορισμένης κοινωνικής συνείδησης.

Ο λεγόμενος μέσος πολίτης ζαλίστηκε από το πολύ νανούρισμα και την παραμυθία λογής-λογής ευδαιμονισμών και κατάντησε ένα πονηρό, ξιπασμένο και ταυτόχρονα ανασφαλές ανθρωπάκι, που νοιάζεται αποκλειστικά για το τομάρι του. Δεν τον ενδιαφέρει στην πραγματικότητα τίποτε και κανείς, ενώ προσποιείται ότι νοιάζεται για όλα και όλους. Η απόλυτη αλλοτρίωση είναι γεγονός στη χώρα που βαυκαλίζεται ότι παράγει πολιτισμό υψηλού επιπέδου!

Δυστυχώς, μια και έτσι έχουν τα πράγματα, μην περιμένετε κανενός είδους πρόοδο στη χώρα, μέχρι τη στιγμή που θα επέλθει (συνειδητοποιηθεί) η κοινωνικο-πολιτική διάλυση, η οποία συνήθως συνοδεύεται από «εθνική καταστροφή».

Κάπου εδώ βρισκόμαστε σήμερα. Στα πρόθυρα ενός εφιαλτικού ξυπνήματος από τον κοινωνικο-πολιτικό λήθαργο της μεταπολίτευσης. Δεν θα αργήσει η στιγμή κατά την οποία το νανούρισμα θα μετατραπεί σε εθνικιστικές κραυγές, κατάρες, μαγκιές και καιροσκοπικούς πατριωτισμούς ενός «έθνους ανάδελφου», κυρίως από εκείνους που έκαναν τη μίζα πολιτική τους και τους άλλους που δεν δίστασαν να κάνουν τη πολιτική μίζα τους.

Κάπως έτσι ο μύθος που υπηρέτησε πολιτικά ο δικομματισμός θα διαλυθεί, ανήμπορος πλέον να νανουρίσει το πόπολο.

Στο σημείο σήψης που έφτασε το πολιτικό σύστημα της χώρας και οι φορείς διαμόρφωσης της κοινής γνώμης που συνδέονται άρρηκτα με αυτό, δεν υπάρχει πλέον καμία δυνατότητα αναοριοθέτησης των κύριων πολιτικών φορέων και αναπροσδιορισμού του ρόλου τους. Η γνωστοποίηση πτυχών του σκανδάλου Siemens και κυρίως ο επικοινωνιακός χειρισμός που επιχειρούν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, καταδεικνύουν την απόλυτη αδυναμία τους να υπερβούν το τοξικό παρελθόν τους.
Είναι εγκλωβισμένοι στον βούρκο που οι ίδιοι παρήγαγαν και ο μόνος τρόπος για να ξεπεράσουν αυτή την δραματική κατάσταση είναι να … τους υπερβούν τα γεγονότα. Δηλαδή η χώρα να ζήσει κρίσιμες στιγμές που δήθεν θα απαιτήσουν μία «νέα» ενότητα πολιτικών και λαού, ενώ θα δώσουν το έναυσμα για σημαντικές αλλαγές, οι οποίες - όπως και μετά την πτώση της χούντας - θα επιχειρήσουν να διαλύσουν τον πολιτικό βούρκο στην (λαο)θάλασσα.

Το καθεστώς που έχει εμπεδωθεί στη χώρα έχει απολέσει κάθε πιθανότητα αναπαραγωγής. Το σύστημα το οποίο έχει ολοκληρωθεί την τελευταία 15ετία, είναι εμφανές πλέον ότι είναι στείρο από ιδέες, δυναμική και προσωπικότητες. Διαχειρίζεται απλώς την … δυστυχία του, ικανοποιούμενο από την ιδέα την οποία το ίδιο παράγει και διαδίδει ότι δεν υπάρχει «εναλλακτική».

Ας προσπαθήσουν όμως να αντιληφθούν οι φορείς της προπαγάνδας και τα θύματα του ατέλειωτου νανουρίσματος ότι ποτέ στην ιστορία δεν υπήρχε «εναλλακτική» πριν αυτή εκδηλωθεί. Το πολιτικό σύστημα στην χώρα μας θα αποτελέσει παρελθόν όταν πλέον ο μύθος που το συντηρεί θα καταστεί εμφανώς επικίνδυνος για τα θεωρούμενα εθνικά συμφέροντα. Και τούτο, καθώς μέσα από την θολούρα του ατομικισμού και της εθνικο-πολιτισμικής κουλτούρας στην Ελλάδα, είναι πολύ δύσκολο να συνειδητοποιηθεί το κοινωνικό συμφέρον από τα ευρύτερα στρώματα.

Αν μπορούσε να συμβεί το δεύτερο τότε τα πράγματα θα είχαν εξελιχθεί ταχύτερα και το πολιτικό σύστημα, καθώς και οι δίαυλοι επικοινωνίας δεν θα είχαν φτάσει σε αυτόν τον απόλυτο βαθμό εξευτελισμού και γελοιοποίησης.

Τώρα που έρχονται μπόρες τα σκάνδαλα και η διαφθορά θα μοιάζουν σταγόνα στον ωκεανό.
Δεν είναι όμως! Ο προσεκτικός μελετητής της πολιτικής ιστορίας γνωρίζει ότι η εσωτερική πολιτική διάσταση μιας χώρας προσδιορίζει καθοριστικά το πεπρωμένο της στην περιοχή που εκδηλώνεται η κυριαρχία της.